میــــــــــــــــــم

"برای قلبم که روزی مرد..." نه... به خاک نمیسپارمت... گرچه مرده ای... پیکر لطیف و بی جانت را به آغوشم میفشارم... و برایت ترانه می خوانم... و تکه تکه های جسم خونینت را با انگشتانم نوازش میکنم گرچه مرده ای... خون بهای مرگت را نمیخواهم... دستهای تمام عابران کوچه های سرزمینم خونیست... اصلا مگر میشود بهای مرگت را شمرد؟ هنوز هم صدای خرد شدنت در گوشم میپیچد... اما نه... من تو را به خاک نمیسپارمت... هنوز گاهی وقتی به توخیره میشوم؛ صدای خیال انگیز تپش هایت را میشنوم... با اینکه میدانم خاطره است... تکه های تو، تکه ای از وجود من است... نه... میدانم که مرده ای... اما من هرگز تو را به خاک نمیسپارمت...