چرا

همیشه به هر چیزی علاقه داشتم با اینکه براش تلاش کردم اما هرگز نامبروان نبودم شاید استعدادهام با علایقم فرق داشت! یا انتخابهام نادرست بودن.

برای باشگاه کونگ فو رو انتخاب کردم در صورتی که یه دختر باریک و کشیده نبودم. قد بلند بودم اما نه اونقد!تمرین ها همیشه سخت بود و همیشه برای اول شدن تلاش کردم هرچند خیلی اوقات موفق شدم مدال طلا رو به دست بیارم اما خیلی اوقات هم نه. هرگز از اون بازیکن هایی نبودم که تمام مسابقه ها رو با اعتماد به نفس میرن روی تاتامی و تمام طول مسابقه از حریف سرن. بعدش هم ولش کردم و تموم شد.

برای رشته دبیرستان ریاضی رو انتخاب کردم همینطور توش افت کردم و نمره هام کم و زیاد شد تا با معدل نه چندان مناسب دیپلم گرفتم.

وبلاگ نویسی رو شروع کردم اما هرگز نه شاعر پرفکتی شدم نه  روزانه نویس موفقی دوست زیاد پیدا کردم ولی گذرا و هرگز خواننده ی پای ثابتی نداشتم که دائم وبلاگمو چک کنه.

ادبیات نمایشی رو دوس داشتم اما به جاش تلویزیون قبول شدم و نه  نمایشنامه نویس خوبی شدم  نه برنامه ساز خوبی نه انیماتور درجه یکی!

خواستم لاغر شم که به جاش اضافه وزن پیدا کردم و آرزو میکنم برگردم به دورانی که لاغر نبودم ولی اضافه وزن هم نداشتم!!!

دلم می خواست با برنامه و منظم بودم اما هر وقت لیست نوشتم و سعی کردم کارهای عقب مونده ام بیشتر شد

کلا هر راهی رفتم یا نصفه  رها شد یا برعکس شد! چرا درجه یک بودن انقدر سخته. اصلا ممکنه من یه روزی بهترین یه چیزی بشم :|

همیشه هرچی رو دوست داشتم ازم دور شد و هر کاری رو سعی کردم توش بهتر بشم ازش زده شدم ،هرچیزی بهترش رو خواستم همون کمترش رو از دست دادم و  حتی اکثر اوقات کوچکترین چیزاهایی که معمولا همه راحت و بدون دغدغه به  دستش میارن من باید با زور و سختی به دست بیارم.

آخه چرا؟

یه چرای بی خود بی جواب ....

....................................

چند دور پستمو خوندم. شاید یه پست ناشکرانه باشه. بدون نگاه به زیبایی ها و شانس هایی که توی زندگی آوردم.

یه پست با نیمه ی خالی لیوان

خب گاهی هم اینطوریه دیگه. مگه نه