میــــــــــــــــــم

آه... مرا رها کن... میهمان دیرینه ی لحظه های بی قراری من... چگونه نمیشکنی وقتی فریاد دلم در گوشت میپیچد... حتی تپش های قلبم هم قادر به شکست دادنت نیستند... آه... میهمان ناخوانده ی لحظه های بی قرای من... دیریست در انتظار رفتنت اشک همزاد لحظه هایم شده است... اما اشکهایم هم بی صدا میریزند... مقتدر چون سایه ای شوم سنگین و بی روح زندگی ام را در آغوش گرفته ای لبخندت دلم را می لرزاند... میدانم اما روزی تو را خواهم شکست... شاید حتی با صدای شکستن شیشه ی عمرم...