میــــــــــــــــــم

پیکرش سرخ... نگاهش سبز... میدیدم که چگونه در خون خود غرق میشد... صدایش بی فروغ... لبهایش بسته... با چشمانی محتاج یاری... دستانی محتاج دعا... زانو زده بود و در مقابلم میگریست... اشک و خون زیر قدم های من له میشد... و من... ناتوان... ناتوان از کشیدن آه... ناتوان از ریختن اشک... ناتوان از فریاد... ناتوان تر از خود او... در مقابلش ایستاده بودم چون ستونی سنگی... و فقط می نگریستم مرگ زجر آور آرزویم را پ.ن: دوستای گلم ، ببخشید اگه پست هام غم انگیزه... من این مدلی بیشتر دوست دارم...