میــــــــــــــــــم

چیزی ورای حقیقت مرا به خود می خواند... گنگ تر از آنکه بفهمم... و رقیق تر از آنکه لمسش کنم. بی صداتر از آنکه بشنوم... و کمرنگ تر از آنکه ببینمش. چیزی ورای حقیقت مرا به خود می خواند... چیزی که میدانم هست... اما نیست... چیزی که در هر تنفس صبح احساسش میکنم... و در هر تپش قلبم... چیزی که بی اختیار به سویش میروم... در یک خلسه ی درونی... بی صدا در قعر زمان... پشت سرنوشت شوم هر ثانیه... چیزی ورای حقیقت... میدانم...مرا به خود میخواند...