میــــــــــــــــــم

بی صدا می رفت... تا اینکه صدای قدم های جاودانه اش  را در قابی زندانی کردند... هیچ کس نمی دانست پایانش کجاست... و هیچ کس نمیدانست به کجا میرود... بی آنکه نگاهی به پشت سرش بیندازد به آسانی همه چیز را می بلعد... خاطره ها را، آرزو ها را، رؤیاها را و تمامی قدم های عابران... همه میگویند: "باید آنرا تسخیر خود کنیم...!" غافل از اینکه او در عین خروش و تکاپو، به آرامی  در دستانشان می خرامد... گاهی اشک می ریزد... و گاهی می خندد... بعضی به او لقب "طلا" دادند... اما به آسانی دورش میریزند... بعضی هدفشان به چگ آوردنش است... غافل از اینکه تلفش میکنند... و او گاهی ناگهان از دست انسانی پر میکشد... و هنوز هم در حال رفتن است... و گذشتن... تنها رد پایی که شاید از خود بگذارد... شاید همین صدای پای آشناست... تیک...تاک... تکرار قصه ی انسانهایی، که بودند...هستند... و خواهند بود... .... تبریک نوشت: خیلی خوشحالم... ایران3 امارات 0. مثل این که امثال ما واقعا یه تیم ملی فوتبال داریم... به همتون تبریک میگم پ.ن: قالب وبلاگمو خیلی دوست داشتم اما چون تیره بود، خوندن مطالب سخت بود، دیگه اینکه سنگین بود و وبلاگ خیلی دیر باز میشد (طبق نظرات بعضی از دوستان) واسه همین یه قالب ساده و روشن گذاشتم... امیدوارم خوب باشه، از پیشنهادها و انتقادهاتون ممنونم.