میــــــــــــــــــم

صدای بارانی شدید، شهر را احاطه کرده بود و سکوت شب را پاره میکرد... دخترک در حالی که به دیوار تکیه داده بود دستهایش را مشت کرد... و انگار که فکر تازه ای به سرش زده باشد نگاهی به آسمان کرد  و با شک گفت: "قهری؟" اما به جز باران کسی پاسخ گوی او نبود... قطره ای اشک روی گونه اش لغزید... چند قدم جلو دوید، دوباره سرش را بالا گرفت و در حالی که باران اشک هایش را می شست گفت: "چرا؟ پس چرا امشب نیومدی؟ چرا باهام قهری؟" اما جوابی نشنید... سراپا خیس شده بود... دوباره به دیوار چسبید و سرش را به زیر انداخت، شال کهنه ی رنگ و رو رفته ای را دور خودش محکم کرد و دمپایی های کوچکش را به هم چسباند... صدای تیک تیک به هم خوردن دندانهایش در صدای مرثیه باران به گوش نمی رسید... دستهایش را در هم قلاب کرد و دوباره رو به آسمان گفت: "تو رو خدا... من که به جز تو هیچ دوستی ندارم... من فقط هر شب با تو حرف میزدم...  من که کار بدی نکردم... من که غیر از تو چیزی ندارم... خب تو واسه ی منی دیگه... مگه نه؟ خودم شنیدم که هرکسی توی آسمون یه دونه ستاره داره... حتی من...پس چرا امشب منو تنها گذاشتی؟" بخار نفس هایش در باران گم می شد و گرمی دستانش را از دست می داد... روی زمین نشست و زانوهایش را در آغوش گرفت... سرش را روی زانوهایش گذاشت و بی صدا گریه کرد... باران همچنان مرثیه می خواند و صدای هق هق دخترک را در خودش مدفون می کرد. و دخترک پس از آن دیگر سر از زانوانش برنداشت... تا زمانیکه عده ای او را از زمین برداشتند... اما شب بعد... در آسمان بی ابر، دو ستاره ی کوچک زیر نور ماه می رقصیدند.