میــــــــــــــــــم

آه... چقدر نگاهم درد می کند... دیروز میان دریای غم چشمانم را شستم اما آنها هنوز هم خیس اند. ... دوباره صدای ناله ای نگاهم را می آزارد و نور سنگین چراغ خواب به دلم فشار می آورد و چشمانم را تلخ می کند... پلک هایم را روی هم می گذارم اما آنها یکدیگر را پس می زنند... و صدایی می شنوم که می گرید و چشمانم خیس تر می شوند و می چکند رو قلبم... و قلبم را سخت می شوید, خیسی چشمانی که نمی دانم چشمه اش کجاست؟ دکمه چراغ خواب را نا خود آگاه می زنم و لحظه ای بعد...تاریکی مطلق و نمی دانم چه می شود؟ که چشمانم خیس و خیس تر میشوند... و صدای ناله ای آزار دهنده را بلندتر می شنوم دستانم بی اختیار صورتم را نوازش می کنند و من به یاد نمی آورم که چرا دستانم و قلبم و چشمانم خیس اند؟... با اینکه صدای ناله ای هنوز از دور می آید... به تدریج مژه هایم یکدیگر را در آغوش می گیرند و من تنها این را می دانم که پس از این دیگر طلوعی در انتظار من نخواهد بود...