میــــــــــــــــــم

غمی سنگین آرام در وجودم می پیچد در حالی که صدای پایش را می شنوم و بغضی عمیق در گلویم جا خوش کرده... و من وانمود می کنم به شادی با لبخندی خشک که بر لب دارم و چشمانی خشک که خیره به دنیا می نگرند... آهنگی شوم در کلامم موج می زند و سایه ی سیاهی دلم را تسخیر کرده است. با این حال خودم را فریب می دهم و فکر می کنم که غم ها در فاصله ای دور اند... بسیار دور تر از من... هر صبح که به سقف اتاقم خیره می شوم و هر روز که لباس سنگین روزگار را می پوشم و هر شب که در پی صدایی با ماه هم آوا می شوم... به خود می گویم که حال من بهتر از این نخواهد شد... اما صدایی در گوشم می پیچد که فریاد میزند: اشک بریز... و من اجازه نمی دهم که چشمانم گریه کنند...با اینکه دلم میگرید و صدایم می لرزد... و بغضی روز به روز چون غده ای در گلویم بدخیم تر میشود... و کسی مرا نمی شنود و نخواهد شنید... در این شلوغی و ابهام روزمره هرچه بیشتر فریاد می زنم انگار ساکت تر می شوم... حال و هوای روزگار چون اقیانوسی مرا دربر گرفته است اما من همچون یک ماهی ام که آب را گم کرده است و او را درون تنگی انداخته اند تا به او بفهمانند که باید زنده بماند... و او هرچه خود را به دیوار می کوبد سودی ندارد... و او عاقبت وانمود می کند که می توان نفس کشید... در حالی که لحظه به لحظه مرگ به او نزدیکتر میشود... و او هرچه بیشتر تقلا میکند خاموش تر می شود... و می داند که مرگ بالای سرش به او لبخند می زند... اما او همچنان می کوشد و بالا و پایین می پرد تا لحظه ای که نفسی برایش نماند اما هرگز اشک نخواهد ریخت و به شکست اعتراف نخواهد کرد و هنگام مرگش همه ی قاتلانش برایش اشک خواهند ریخت در حالی که او را شماتت می کنند و به هم میگویند: "او نتوانست"