میــــــــــــــــــم

وقتی تو را نمی فهمند و شعرهایت را پاره می کنند و میگویند: تو نادانی درحالیکه به سختی نفس میکشی و نمیتوانی چشمانت را روی هم بگذاری با اینکه مردمک چشمانت جایی را نمی بیند... میدانی... شاید راست بگویند اما آنان مغرورانه به تو می نگرند و برایت مقاله مینویسند و شعر می خوانند... در حالی که وجودی تهی در صدایشان غوغا میکند و هجوم وحشی نگاهشان تو را می آزارد... و تو می دانی نادان ترین بر روی زمین اند... به تو می گویند دوستت دارند و روحت آتش میگیرد از این همه دروغ که از وجودشان جاری می شود و زندگی ات را در می نوردد. آنگاه است که به دور خودت حصاری می کشی تا دیگر تا چشمانت چشمانشان را نبیند و آنگاه است که گریه مجالت نمیدهد و میخواخی کاغذ های روبرویت را سیاه کنی... با اینکه کسی تو را نخواهد خواند باز خواهی نوشت و خواهی سرود برای خودت برای دلت و برای کسانی که هوای دلت را دارند... دلی که دیگران می گویند نادان و غمگین است...