میــــــــــــــــــم

عقربه ها،  ساعت هفت و نیم را نشان می دهند، و من دوباره جلوی این کافه ی قدیمی  انتظار آمدنت را نفـس می کشم... ساعت ٍ هفت و نیم ٍ جلوی کافه،  همیشه  عطر ٍ تو را با خود دارد...  انگار تمام ٍ بودنت ، لحظه ای از اینجا عبور کرده است... از هفت و نیم، هفت ثانیه که می گذرد، می رسی... لبخند ٍ همیشگی ٍ روی لبهایت، در نگاهم قاب می شود... دستانم را می گیری  و چند لحظه بعد روبه روی هم تمام ٍ کهنگی هوا را می بلعیم... اینجا همه چیز مانده و قدیمی به نظر می رسد، حتی طعم این قهوه ی تلخی  که همیشه برای هر دومان سفارش می دهی ، و تک تک واژه هایی که از قاب ٍ لبخندت، روی قلبم میریزند... به من که خیره می شوی ، هزار هفت ثانیه می گذرد! هستی... اما هنوز نیامده ای! همچنان جلوی کافه ایستاده ام... و "من" دارد توی کافه،   یادت را می بوسد ... پ.ن: دوستون دارم...زیاد :)