میــــــــــــــــــم

بچه که بودم کارهای عجیب و غریبی می کردم! الان که فکر می کنم همیشه به صبوری والدینم احسنت می گویم... که اگر چنان بچه ای (مثل من!) را ساعتی برای نگهداری به من بسپرند، قطعا از  زندگی شیرین ساقطش می کنم! :| یادم می آید آن روزها هم مثل الان عاشق برف و باران بودم... کارهای عجیبی که که در هنگام باران می کردم..هیچ! قیافه ی من با کاپشن و دستکش و کلاه وشال گردن و سایر مخلفات دیدنی بود! اولین بار که با برف مواجه شدم، یک صبح زود بود. :) هرچند یادم نمی آید... اما مادرم می گوید که حتی نهارم را هم با آدم برفی خوردم :)))) (یعنی من اگه بودم این بچه ی لوسو تو اتاق به تخت زنجیر می کردم! چه معنی میده نهار تو حیاط وسط زمستون...!) و خلاصه تا شب کنار آدم برفی بودم! شب هم با خیال راحت این جمله ی فیلسوفانه را گفتم که : "مامان من از این به بعد پیش ٍ گاباده می خوابم " (گاباده = آدم برفی مذکور! ) مادرم : " باشه ولی من می رم تو خونه... شامتم نمیارم تو حیاط، پتو و بالش هم خودت باید ببری!" من هم ظاهرا پس از فکر و تحلیل ماجرا فهمیدم که بهتراست آدم برفی را با خود داخل اتاق ببرم! و چون در حال آب شدن بود، مادرم آن را در جایخی یخچال گذاشت... من هم ساعتی یکبار به کمک پدرم داخل جایخی را نگاه می کردم و بازرسی می کردم که "گاباده" کم و کسری نداشته باشد خدایی نکرده! تا اینکه چندین روز گذشت و برفها آب شدند... مادرم هم حرفهایش را برای باز کردن جای ٍ جا یخی اش شروع کرد..!! و از تنهایی "آدم برفی" ای حرف زد که همه ی دوستانش به آسمان رفته بودند تا استراحت کنند..! و سرزمینی روی ابرها در ذهنم ساخت که تمام آدم برفی  ها در آن به خوبی و خوشی زندگی می کنند و فقط چند روز در سال به زمین می ایند که شادیشان را با زمینی ها  قسمت کنند... و من از بد ٍ ماجرا آدم بده ی داستان بودم که یکی از دوستانشان را در انفرادی زندانی کرده بودم! خلاصه با این تفاسیر ، آدم برفی را آزاد کردم... به شرطی که سال بعد باز هم به من سر بزند... و مادرم در جواب من که پرسیدم " از کجا بفمم باز میاد..." گفت : "او چشم هایش را برایت جا می گذارد..." من چیز زیادی از آن ماجرا یادم نیست ،جز داستانی که مادرم همیشه از سرزمین آدم برفی ها تعریف می کرد... و یادگاری ای از این داستان ندارم، جز همان چشم هایی که  آدم برفی  برایم جا گذاشت... و هنوز هم هر وقت هوس ٍ برف بازی و آدم برفی ساختن می کنم، همان دکمه ها را به جای چشم های آدم برفی می گذارم... پ.ن۱: این پست بهانه اش آدم برفی ای بود که امروز صبح کاملا آب شد و باز هم چشم هایش را برایم جا گذاشت...! پ.ن ۲: دوستای گل... از اونجایی که بلاگفای عزیز ترکیده و کامنت دونی قاطیه! لطفا بعد از نوشتن کامنتتون حتما یه copy بکنید ، بعد ثبت رو بزنید که یهویی هر چی نوشتین نره! اگه گفت تبلیغات هم مرورگرتون رو عوض کنید... با این اوضاع فکر کنم مجبور بشم خونه مو عوض کنم برم جای دیگه پ.ن۳:دوستون دارمــــــــــ تابعــــد   بعدا نوشت : نمی دونم چرا یادم رفت! زودتر می خواستم لینکشو بدم! این پستو بخونید..من که واقعا تحت تاثیر قرار گرفتم.... http://www.khaneyesepid.blogfa.com/post-43.aspx